Het openbaar vervoer is hier erg goed geregeld maar toch is het wel zo handig om een eigen fiets te hebben. Dat is sneller, goedkoper en eigenlijk ook leuker om de stad te doorkruisen. En hoewel scooters veel populairder zijn zie je toch wel wat fietsers. In de fietsenwinkels kosten tweedehands fietsen minstens E90 en dat vond ik veel te veel. Volgens Mohammed was dé manier om hier aan een fiets te komen: naar een bepaald piazza gaan en daar wachten tot er iemand voorbij loopt die ‘bici, bici' sist. Dan bied je 20E en heb je een mooi fietsje. Soms moet je een uur wachten maar hij had binnen tien minuten een fiets. Ook weet je dan zeker dat je een gestolen fiets hebt. Ik vond dat uiteraard moreel verwerpelijk, maar wie stond er vanmiddag op een piazza te wachten op fietscriminelen? Ja, dat was ik...
Stond ik daar met m'n goeie gedrag... Het was wel een bijzondere ervaring. Gespitst op mensen die er wat sjofel uitzien en tegelijkertijd niet willen opvallen maar wel gezien willen worden. Er kwamen genoeg louche figuren voorbij, maar niemand die mij een fiets aanbood. Na een half uur kleumen had ik het wel gezien en vond mezelf gespaard van criminele praktijken.
Toen ik vervolgens op internet ging kijken kwam ik nog een aantal fietsadvertenties tegen en in mijn beste Italiaans kon ik met een verkoper een afspraak maken voor vanavond om een fiets te bekijken. Hij vroeg me naar het Piazza dei Martiri te komen en daar zou hij me komen ophalen. Zo gezegd zo gedaan en ik ging met hem mee naar zijn huis. Ik kreeg het nu wel wat benauwd want de man zag er wat sjofel uit. We gingen naar een appartementencomplex en daalden vervolgens af naar de kelder waar een heel gangennetwerk van hokjes en opbergruimtes was en waar het licht ook nog eens om de zoveel tijd uitviel. Ik zei voor de grap dat het wel de Catacomben leek, maar vond het helemaal niet zo grappig. Het bleek wel mee te vallen; de man haalde uit zijn hokje een fiets tevoorschijn en ik heb er een rondje op gereden en hij deed het prima. Voor 35E had ik een fiets!
Voor Hollandse begrippen is het echt een lelijk ding, maar dat is in Italië normaal en ik ben er superblij mee. Met mijn kersverse nieuwe fiets ondernam ik de terugtocht en het heeft bijna een uur geduurd om naar mijn eigen huis terug te komen. Ik was namelijk in een gebied van de stad beland dat ik nog niet goed ken en na een paar straten was ik al verdwaald. Ik heb zelfs (mét kaart in de hand) een rondje gereden en de moed zakte me in de schoenen. Het was laat en ik was moe en oh wat was ik blij toen ik eindelijk weer iets bekend tegenkwam. En daar ging ik, hupsakee, over de Ugo Bassi, langs de Due Torri, door de Strada Maggiore en de Porta Maggiore naar huis. Ik voelde me de koning te rijk, al hobbelend en gaten ontwijkend, fietsend door Bologna!

ps. voor een foto, zie de fotoserie 'Dagelijks leven'