Elke zondag ga ik in Bologna naar de Chiesa Valdese e Metodista. Dit is de protestantse kerk van Italië en aangezien Italië doordrenkt is van het katholicisme is dit maar een kleine groep. Klein maar fijn. Juist omdat ze zo in de minderheid zijn vormt de Chiesa Valdese (ook landelijk) een hechte groep. De Chiesa Valdese in Bologna telt zo'n 200 officiële leden van wie er zo'n 100 regelmatig naar de dienst komen. Ik voelde me er de eerste keer direct thuis en het is een belangrijk onderdeel van mijn leven hier in Bologna geworden. Onder andere omdat ik er altijd op het orgel mag studeren (en er dus bijna dagelijks te vinden ben) en ook vanwege de bijzondere mensen die ik er heb ontmoet. Niet in de laatste plaats de organist; een warme en hartelijke man met wie ik na de dienst altijd een aperitivo neem. Er zijn ook veel mensen uit Afrika en met mij erbij komt het aantal nationaliteiten op 21 te staan. Eenheid in verscheidenheid, zoals het hoort.
Als ik zondagochtend de kerk binnenstap krijg ik altijd een warm gevoel van binnen. De eerste helft van de dienst zit ik meestal boven bij de organist, gewoon voor de gezelligheid en soms spelen we voor het interludio (muzikaal intermezzo voor de preek) een quatremains-stuk. De tweede helft van de dienst zoek ik beneden een plekje. De liturgie lijkt erg op een doorsnee Nederlandse dienst maar zoals met veel dingen hier gaat het allemaal wat meer ‘easy going'. Bij aanvang van de dienst leest er nog iemand z'n krantje uit en ongeveer de helft van de gemeente is aanwezig en de rest druppelt later binnen. Tijdens de collecte gaan de Afrikanen los en zingen (incl. jambee)zoals alleen zij dat kunnen, zuiver en swingend. De diaken die met de collecteschaal rondliep deed er vanochtend nog een mooi danspasje op. Na afloop van de dienst is er veel sociaal gebabbel en ongeveer één keer in de maand is er ook een ‘agape'-lunch. Dat is altijd supergezellig en het eten gaat er echt op z'n Italiaans: heel uitgebreid en veel. Ik kan er echt van genieten als ik tussen al die hartelijke en warme Italianen mee zit te peuzelen en ik krijg zo nu en dan een aai over m'n wang van deze of gene.
Ik heb gemerkt dat het waardevol is om ook op hier deel van een gemeente te zijn. Ontdaan van alle Nederlandse gewoontes en tradities merk je wat echt belangrijk is en waar het in de kern om gaat. En omdat het hier om zo'n kleine groep gaat met alle moeilijkheden die dat met zich meebrengt doen ze het met wat ze hebben en dat is genoeg. Daar kunnen we in Nederland met al onze overvloed, eigen kerkjes en regeltjes en (soms) harde harten nog veel van leren.