Vandaag was een nogal ‘bewogen' dag. Terwijl ik vanochtend om 9u mijn broodje hagelslag stond te smeren kwam er weer een aardbeving. Vorige week zondag was de eerste grote en tussendoor zijn er nog twee kleine geweest, dus ik begon er al een beetje aan te wennen. Maar vanochtend was het schudden wel erg heftig en ik stond een beetje verdwaasd naar de lamp te kijken die heen en weer zwiepte toen Mohammed in pyjama als een speer het huis uitrende al roepend ‘Terremoto, terremoto!'. Guillaume kwam nu ook slaapdronken in zijn ondergoed tevoorschijn. Ook wij wilden samen het huis uitgaan, maar Guillaume bedacht zich en ging eerst nog even een broek aantrekken. Tja.. het is natuurlijk niet zo netjes om in je onderbroekje te sterven. We hebben toen in de deurpost gewacht tot de aardbeving voorbij was en wilden toen het gebouw verlaten. Maar we waren al bijna buiten toen Guillaume de buurvrouw nog wilde gaan halen! Dus wij weer terug en aanbellen bij de buurvrouw, maar het duurde eerst een minuut voordat die in nachtjapon opendeed en vervolgens wilde ze niet mee naar buiten... Nouja, inmiddels was er dus al genoeg tijd verstreken en konden we weer naar binnen. Achteraf konden we er erg lachen om de chaos en heen-en-weer-geren van het moment.

Ik heb eerst op het prachtige orgel van de San Procolo (gebouwd 1580) gestudeerd en wilde vervolgens naar het Conservatorium. Iedereen stond echter buiten, het gebouw was ontruimd en het Conservatorium was voor de rest van de dag gesloten, net als alle scholen en andere openbare gebouwen (musea, bibliotheken etc). Het Conservatorium is gehuisvest in een voormalig klooster, een oud gebouw dus en het schijnt er flink geschommeld te hebben. Vervolgens ben ik naar mijn eigen kerkje gegaan om orgel te spelen en tijdens Bach kwam er weer een aardbeving. Ik naar buiten gevlucht, gewacht en net toen ik weer achter het orgel zat was er nóg eentje! Het blijft een raar gevoel, alsof er buiten een grote vrachtwagen langs dendert waardoor je huis wat heen en weer schudt, maar in plaats van dat het ophoudt wordt het schudden juist erger. En wat angst geeft is het onvoorspelbare, je weet niet of het nog erger wordt, hoelang het duurt en of er nog een kan komen. Na deze laatste om één uur 's middags werden ook veel kantoren gesloten en het Piazza Maggiore stroomde vol met mensen. Veel mensen waren echt bang en de hele dag wordt erdoor beheerst. Hier in Bologna valt de schade echter reuze mee, volgens mij geen sterfgevallen bekend hier en ook de gebouwen komen er goed vanaf.

's Middags had ik het voorrecht van een les in de San Petronio op het da Prato-orgel (1470). Alles was gelukkig nog heel, op sommige plaatsen was alleen wat gruis naar beneden gekomen. In een volstrekt lege immense basiliek, op zo'n fantastisch orgel... ‘laat die aardbeving maar komen' dacht ik weer. En de orgelpret was nog niet voorbij want daarna mocht ik nog spelen op het orgel in de San Martino (1556), ook een van de mooiere en grotere orgels van Bologna, prachtige klank!

Aan het eind van de avond teruggekeerd naar mijn huisje en hoewel ik het moment zo lang mogelijk heb uitgesteld werd het toch tijd om mijn tas te gaan pakken. Elke kilo wordt gewogen en ik heb in de afgelopen 3.5e maand best veel spullen verzameld. Brrrr, vreselijk! Het vertrek nadert met rasse schreden maar mijn geest heeft veel langer nodig en het dringt nog niet echt door dat ik mijn geliefde stad moet gaan verlaten. Ook Guillaume wilde mijn koffers niet zien. Samen houden we de schijn op en als ik opmerk hoeveel dagen we nog hebben kijkt hij me boos aan en stopt z'n oren dicht. We hebben precies hetzelfde wat betreft afscheid nemen, ons eenvoudige leventje met weinig spullen maar zoveel dynamiek achterlaten en een soort van angst voor de sleur van het gewone in het thuisland. Dus als ik er niet van kan slapen en triest in mijn pyjama in de keuken zit dan helpt dat een boel. En dan mag ik natuurlijk helemaal niet zeuren want ik ben hier maar een paar maanden geweest en zij een heel jaar!
De Italianen zijn werkelijk bang geworden van de aardbevingen. Het zit waarschijnlijk ook wel in hun aard om ‘drama queen' te spelen maar er zijn zelfs een heleboel mensen buiten in de parken gaan slapen vannacht! Ik ben gewoon lekker in mijn eigen bedje gekropen met de ramen open voor een zwoele avondbries. Bologna, ti amo!

Orgel in San Martino

Koffers inpakken...