Mijn laatste week is nu officieel ingegaan. Natuurlijk steek ik mijn kop in het zand, stop mijn oren vol met pasta en wil ik van geen afscheid weten. Hoewel ik dat heel mijn Erasmusperiode al gedaan heb zal ik nu nog extra van elke minuut genieten. Vanwege het naderende drama heb ik deze week twee supermooie etentjes gehad. De eerste was met de jongerengroep van de kerk. Er zijn niet zoveel jongeren in de gemeente en om een beetje een band te kweken komen we één keer in de twee weken bij elkaar. De meesten komen ook uit het buitenland en studeren of werken hier voor een aantal jaar. Afgelopen woensdag hebben we er een feestje van gemaakt, iedereen had wat eten klaargemaakt (ik natuurlijk ‘applecrumble' ) en samen gezellig alles opgepeuzeld.

Gisteravond was het tweede etentje. Via het Conservatorium heb ik maar weinig vrienden, maar de vrienden die ik heb zijn goud waard. Dat zijn Elisabetta (de Bolognese DOC), Alessandro en Alessandro. Deze laatste twee wonen helaas 300 km ten zuiden van Bologna maar reizen vanwege de betere docenten hier telkens op en neer. Soms blijven ze een nachtje slapen in Bologna en dan gaan we met z'n vieren gezellig uit eten. Het zijn echt schatten en ze zijn samen een erg komisch stel. De ene Ale is wat breder, groter en rustiger en de andere Ale is kleiner, magerder, véél drukker en praat echt supersnel. Zeker in het begin stonden mijn oren te klapperen en moest ik elke keer vragen of hij niet langzamer kon spreken. Ook omdat ze maar weinig Engels spreken is dit wel heel goed voor mijn Italiaans. Met name het genre ‘lelijke woorden' heeft een update gekregen. Ze hebben me een aantal typische Bolognese scheldwoorden geleerd en vinden het prachtig om mij die te laten zeggen. Helaas kon één Alessandro er gisteravond niet bij zijn, maar de andere praat wel genoeg voor drie, dus stil was het zeker niet. Elisabetta weet precies waar de lekkerste trattoria's zitten en wat je het beste kunt nemen, dus ik neem haar adviezen altijd graag ter harte. Dat scheelt mij ook weer een half uur keuzestress. Leuk detail: er werd speciaal een extra stoel bij ons tafeltje neergezet en ik zat verbaasd te kijken wie er dan op moest gaan zitten. Maar bleek dat de stoel voor de tas van Elisabetta was bedoeld... haha, ik had de mijne natuurlijk al lang op de grond gegooid! Het was een prachtige avond, zwoel weertje, lekker eten en mooie vriendschappen, de mooiere momenten in het ‘dolce vita'. Traditiegetrouw de avond afgesloten met een ijsje bij Gelateria Gianni, jammie!

Ps. Zie ook de video ‘Alessandro en Elisabetta'

Hagelslag als cadeautje:)