Ik had het woord gisteren al een paar keer horen vallen en natuurlijk weet ik wel dat ‘sciopero' (uitspraak: sjopero) 'staking' betekent, maar dat het toch echt mij zou overkomen? Natuurlijk niet! Nouja.. dus wel.

Ik ging vanochtend vrolijk met de bus naar de San Giovanni in Bosco. Deze kerk ligt in een buitenwijk van Bologna en daar heb ik vanavond een Vierne-concert. Ik speel twee solostukken orgel en zing mee in het koor voor de ‘Messe Sollennelle' van Louis Vierne. Dus vanochtend erheen om nog op het (5-klaviers!) orgel te kunnen studeren. Toen ik echter weer naar huis wilde gaan was er in geen velden of wegen een bus te bekennen. Ik kreeg al een vaag vermoeden en de andere onnozele ziel die ook bij de bushalte stond te wachten bevestigde het; sciopero dus.
Zo'n één keer in de maand is Bologna in staking. En dan betreft het niet alleen het openbaar vervoer maar álle werkenden. Dit om een signaal af te geven aan de regering en de problemen van te weinig banen, laag salaris etc. aan de kaak te stellen. Of het helpt weet ik niet. Italie bungelt op het randje van de afgrond en het moet oppassen dat het niet Griekenland achterna gaat. Hoewel ik daar in het dagelijks leven vrijwel niets van merk is het toch een groot probleem.
De andere onnozele ziel was een aardige jongeman en we besloten dat er niets anders op zat dan lopend verder te gaan. Hij kwam uit Nigeria en studeerde al 5 jaar in Italië. Hoewel ik Italianen altijd erg gastvrij en vriendelijk meemaak vertelde hij me dat hij toch veel te maken had met racisme. Hoewel goed in zijn studie en enthousiast was het voor hem moeilijk om er in het werkgebied tussen te komen. Zo zie je maar weer; elk nadeel heb zo z'n voordeel. Ik had én een leuk gesprek en toen het ook nog eens begon te regenen hield hij ook zijn paraplu boven mijn hoofd.

Als het goed is moet de sciopero vanmiddag afgelopen zijn en anders neem ik vanavond voor het concert gewoon mijn stalen ros. Die staat tenminste altijd voor me klaar.