En ja hoor, ze waren het echt. In Teatro Manzoni, hartje Bologna, zit daar zomaar mijn favoriete en het beste orkest ter wereld: het Orkest van de 18^e eeuw!
Voor de lieve lezers thuis die dit orkest niet kennen; dit orkest is gespecialiseerd in de barok en speelt ook op barokke instrumenten (zoals in de tijd van bv. Bach en Beethoven). Het is zo'n 30 jaar geleden opgericht door Frans Brüggen, voorvechter van de oude uitvoeringspraktijk en wordt nu wereldwijd geroemd. Het orkest is inmiddels een soort grote familie, met Frans Brüggen (dirigent) en Sieuwert Verster (algemeen directeur) als liefhebbende ouders. Zullen normale mensen dromen van een baan als piloot of profvoetballer o.i.d., mijn droombaan is musicus van het Orkest v/d 18^e Eeuw (tja.. ik kan er ook niets aan doen...).

Mijn Franse huisgenoot Guillaume was ook meegegaan en samen zaten we daar op de rode pluchen zetels tussen alle nette dametjes te glunderen. Bijzonder om dit stukje Nederland hier in Italië te beleven, alsof het oude bekenden zijn en er kwamen allerlei herinneringen aan NL boven. Helaas bleek bij het concert dat dirigent Frans Brüggen op dit moment ernstig ziek is en vervangen werd door Guy van Waas. Er werd een symfonie van Haydn gespeeld en het Clarinetconcert van Mozart, beide ontroerend mooi. Het orkest heeft een unieke klank; helder, direct, uitersten in dynamiek, heel warm maar ook zo fel dat de vonken ervan af vliegen. Muziek die direct het hart raakt.
Na Haydn en Mozart waren we dan ook helemaal gelukkig en we wilden het Teatro alweer verlaten. De musici stonden vooraan in de zaal wat te kletsen en ik heb toen al mijn moed bij elkaar geschraapt en ben op een violist van het orkest afgestapt en een praatje gemaakt. Deze was erg aardig en nog gelukkiger gingen we richting de uitgang. We verbaasden ons samen nog wel over de vele mensen die gewoon waren blijven zitten. Anderen zouden wat verder denken en het probleem bij zichzelf zoeken, maar wij dachten alleen maar ‘wat een sukkels!'. In de hal ging ik nog in de rij staan voor een cd en wie liep daar voor mijn neus voorbij? Sieuwert Verster! Nou die kon ik natuurlijk niet laten lopen, dus ook over hem mijn enthousiasme, ontroering en complimenten uitgegoten. Hij was nog vriendelijker en nodigde ons zelfs hartelijk uit om mee te gaan naar de pizzeria waar het hele orkest zou eten! Helemaal fantastisch, dus wilden we al op weg naar de pizzeria toen Guillaume zich bedacht dat hij zijn paraplu in de zaal vergeten was . Nou hèhè, wilden we éindelijk vertrekken toen er plotseling een gong klonk en iedereen zich weer naar de zaal terugspoedde! We keken elkaar verbaasd aan en holden vervolgens als een haas weer terug naar onze plaatsen... we hadden de pauze voor het einde aangezien! Hadden we bijna de helft van het concert gemist!! We hebben onszelf flink uitgelachen, heuzems die we zijn! Het voordeel van zo onnozel door het leven gaan is wel dat je vaak voor leuke (en soms minder leuke) verrassingen komt te staan. Er was waarschijnlijk niemand zo blij met de Beethovensymfonie (nr. 7) die nog volgde als wij. Fantastische symfonie, ‘Laat die aardbeving maar komen' dacht ik, ‘adesso posso morire'.

Hierna was het concert toch echt afgelopen en hebben we het feest voortgezet in de pizzeria. Ik zat tegenover Liuwe Tamminga (die was ook van de partij) en naast een Japanse altvioliste, echt een heel grappig mens. Ik moest van haar het getal 85 in het Italiaans zeggen en toen ik dat deed (‘ottantacinque') ging ze helemaal gillen en gek doen. Zo ook met het Italiaanse proostwoord ‘cin cin'. Bleek dat dat in het Japans hele vieze woorden zijn (ik zal de betekenis maar achterwege laten). Sieuwerd is de grootste schat van allemaal, hij is met iedereen persoonlijk begaan en hij liet ons ook echt welkom voelen. Toen hij mij zag zitten zei hij: ‘Oh wat fijn dat je gekomen bent!' en ik kreeg een paar keer een fikse aai over mijn bol. Het eten was ook uitstekend, en Guillaume en ik hebben voor het eerst echte ‘panna cotta' gegeten. Heel licht en het smelt op je tong, hmm! Guillaume: ‘Adesso posso morire'.

Rond één uur waren de meesten weer teruggekeerd naar het hotel (de volgende dag een concert in Brescia) en namen Guillaume en ik ook afscheid. Van betalen wilden ze niet weten, Sieuwerd: ‘Scheer je weg, gaan jullie maar studeren'.
Guillaume en ik wilden de avond nog mooi afsluiten met een pizza Nutella, een soort warm broodje met een heerlijke dikke laag Nutella ertussen, jammie! Maar waren we net 5 min. bij de pizzeria vertrokken toen we bedachten dat we allebei wel erg nodig naar de wc moesten... Dus weer op onze schreden teruggekeerd, hartelijk uitgelachen en toen echt afscheid genomen. Vervolgens onze slokdarm gesmeerd met Nutella en toen naar huis.
Wat een bijzondere avond, als een joekel van een kers op de slagroomtaart Bologna!

Ps. Vertaling van ‘adesso posso morire' = nu kan ik sterven