Casa mia

Op moment van schrijven (dat was 4 dagen geleden) zit ik in mijn geliefde keukentje in ons studentenappartement. Deuren naar t balkonnetje wijd open, er waait een zwoele wind door het huis en ik heb net een overrijpe meloen geslacht.
Ik woon hier met drie andere jongens; Guillaume uit Parijs, Mohammed uit Iran en nog een Libanees, maar deze laatste werkt veel en is bijna nooit thuis. Met Mohammed en Guillaume kan ik erg goed opschieten, het is echt mijn thuis geworden en als huisgenoten leer je elkaar goed kennen, ook de rare eigenschappen.
Zo heeft Mohammed een aantal obsessies die zijn leven beheersen. De eerste is politicologie en Mohammed wordt over een poosje de nieuwe president van Iran. Een van zijn missies is ook het verkeerde beeld rechtzetten dat buitenlanders (Guillaume en ik) van Iran hebben. Inmiddels weet ik dus alle ins en outs van het land, o.a. dat Iraanse vrouwen ook hun armen scheren, ze lekkerder pizza's maken dan hier in Italië en dat ze thee drinken met een suikerklontje onder hun tong. Een andere obsessie is zijn dieet. Hij heeft er werkelijk álles voor over om deze zomer om het strand te blinken met een six-pack. Elke dag trouw naar de sportschool en een streng dieet volgen dat hij zelf heeft samengesteld. Van zijn dieet mag hij bijna geen vet en suiker maar wel veel eiwitten. Elke dag eet hij 6 eieren (alleen eiwit, het eigeel eet Guillaume soms op), bonen en rijst als ontbijt en ‘s avonds een karige salade met maximaal één eetlepeltje olie. Ik weet niet meer precies hoe we er toe kwamen, maar ik kan me nog een avond herinneren dat Guillaume en ik met een fietspomp op zijn buik moeten slaan om zo zijn buikspieren te harden... Daarnaast slikt hij pillen die zijn energiemetabolisme omhoog brengen. De eerste keer dat hij deze pillen nam had hij de instructie niet helemaal goed gelezen en 6 pillen i.p.v. 2 genomen zodat hij zo ziek als een hond op z'n bedje lag. Deze jongen heeft echt een ijzeren wil, niet alleen is zijn dieet erg zwaar, ook lopen er in huis twee veelvraten rond die de hele dag alles wat maar lekker is naar binnen werken.

De grootste verleiding zijn wij waarschijnlijk. Guillaume en ik kunnen allebei met erg veel genoegen vanálles naar binnen werken, en het liefst de hele dag door. Guillaume eet Nutella met een lepeltje en staat twee keer per dag uitgebreid prutjes en papjes met pasta te maken. Ik geniet volop van mijn hagelslag, applecrumble, kruukplaetjes (Flakkeese koekjes) en zelfgemaakte eierkoeken. Daarnaast haal ik ladingen met fruit bij een goedkoop Filipijns winkeltje. Volgens Guillaume heb ik de hele Filipijnen inmiddels rijk gemaakt. Het zijn trouwens helemaal geen Filipijnen in dat winkeltje, maar Pakistanen maar dat doet er niet toe. We hebben afgesproken dat we tot ons 25^e gewoon alles blijven eten wat los en vast zit en dat we daarna wat beter op gaan letten zodat we elkaar later niet als Michelinpoppetjes terugzien.
Guillaume is een vrolijke frans met wie ik veel eigenschappen deel (o.a. niet kunnen kiezen, vanalles morsen en laten vallen en interesse voor literatuur en eten). Hij zit altijd met zijn laptop in de keuken (zijn kamer is waarschijnlijk een te grote bende om te kunnen zitten), kijkt dan films en series en zit daar in z'n eentje keihard om te lachen. Het is ongelofelijk hoe snel hij van een aanrecht een chaos maakt, ik ben er niets bij. En hij probeert altijd de teksten van mijn hagelslagpakken te lezen waardoor ik zit te hinniken van het lachen. Als hij zich om 13u voorneemt om te gaan studeren dan wil hij om 18u toch écht de deur uitgaan, trekt vervolgens de deur achter zich dicht om 21u en komt om 22u weer terug omdat de studiezalen vol waren.

Het is een leuk en gezellig appartement zo met z'n drieën maar waarschijnlijk alleen omdat we zo positief zijn ingesteld. We hebben al vanalles gehad; een kapotte verwarming tijdens de winter waardoor iedereen liep te bibberen in huis en je met kleren aan moest slapen, een kapotte wasmachine, problemen met de stroomvoorziening waardoor ik eens een hele avond in het donker alleen thuis heb gezeten omdat ik niet wist waar de stoppen zaten en ik ook niet aan de buurvrouw duidelijk kon maken wat ik wilde. En ‘last but not least' zijn ze in het appartement onder het onze aan het verbouwen waarbij er periodes zijn dat ze om stipt 8u 's ochtends met een drilboor de muren te lijf gaan. Wij worden gewoon ons bed uitgedrild. Het is echt een ongelofelijke herrie, alsof ze naast mijn bed staan te boren. Ik vlucht dan maar zo gauw ik kan het huis uit en 's middags zijn ze vaak wel uitgeboord. We zitten nog na te denken over een manier om wraak te nemen, het laatste idee is om op de dag van ons vertrek (we gaan allemaal op hetzelfde moment het huis uit) onze overige potjes met jam op hun terras uit te gieten. Verder is het wel een prima appartement, hoewel de lamp aardig heen en weer ging hebben we de aardbevingen goed doorstaan.

Als Guillaume of Mohammed ooit in hun leven nog eens ‘applecrumble' horen of zien dan zullen ze ongetwijfeld aan mij denken. Zelfs Mohammed heeft ervan gegeten (de eerste keer toen hij nog niet had gezien hoeveel boter en suiker erin zit..). Met alle gebak en koekjes die ik heb gemaakt heb ik er minstens twee kilo boter doorheen gejaagd. Ik zal ook de vele espresso's missen die we 's middags drinken en die we maken met onze eigen moka express. Vanavond gaan we er een laatste gezellige avond van maken, mét applecrumble en Mohammed heeft beloofd er ook van te zullen eten, met shotjes en cocktails bij café Paris en in de late uurtjes gebak bij een panificeria die 's nachts illegaal voor studenten open is. Ik ga ze missen, het eenvoudige doch zoete leventje en mijn matties!

Afdrogen doen ze hier niet, boven de gootsteen is een speciaal 'uitdruipkastje'. Gewoon wachten, het wordt vanzelf droog.

Aardbeving

Vandaag was een nogal ‘bewogen' dag. Terwijl ik vanochtend om 9u mijn broodje hagelslag stond te smeren kwam er weer een aardbeving. Vorige week zondag was de eerste grote en tussendoor zijn er nog twee kleine geweest, dus ik begon er al een beetje aan te wennen. Maar vanochtend was het schudden wel erg heftig en ik stond een beetje verdwaasd naar de lamp te kijken die heen en weer zwiepte toen Mohammed in pyjama als een speer het huis uitrende al roepend ‘Terremoto, terremoto!'. Guillaume kwam nu ook slaapdronken in zijn ondergoed tevoorschijn. Ook wij wilden samen het huis uitgaan, maar Guillaume bedacht zich en ging eerst nog even een broek aantrekken. Tja.. het is natuurlijk niet zo netjes om in je onderbroekje te sterven. We hebben toen in de deurpost gewacht tot de aardbeving voorbij was en wilden toen het gebouw verlaten. Maar we waren al bijna buiten toen Guillaume de buurvrouw nog wilde gaan halen! Dus wij weer terug en aanbellen bij de buurvrouw, maar het duurde eerst een minuut voordat die in nachtjapon opendeed en vervolgens wilde ze niet mee naar buiten... Nouja, inmiddels was er dus al genoeg tijd verstreken en konden we weer naar binnen. Achteraf konden we er erg lachen om de chaos en heen-en-weer-geren van het moment.

Ik heb eerst op het prachtige orgel van de San Procolo (gebouwd 1580) gestudeerd en wilde vervolgens naar het Conservatorium. Iedereen stond echter buiten, het gebouw was ontruimd en het Conservatorium was voor de rest van de dag gesloten, net als alle scholen en andere openbare gebouwen (musea, bibliotheken etc). Het Conservatorium is gehuisvest in een voormalig klooster, een oud gebouw dus en het schijnt er flink geschommeld te hebben. Vervolgens ben ik naar mijn eigen kerkje gegaan om orgel te spelen en tijdens Bach kwam er weer een aardbeving. Ik naar buiten gevlucht, gewacht en net toen ik weer achter het orgel zat was er nóg eentje! Het blijft een raar gevoel, alsof er buiten een grote vrachtwagen langs dendert waardoor je huis wat heen en weer schudt, maar in plaats van dat het ophoudt wordt het schudden juist erger. En wat angst geeft is het onvoorspelbare, je weet niet of het nog erger wordt, hoelang het duurt en of er nog een kan komen. Na deze laatste om één uur 's middags werden ook veel kantoren gesloten en het Piazza Maggiore stroomde vol met mensen. Veel mensen waren echt bang en de hele dag wordt erdoor beheerst. Hier in Bologna valt de schade echter reuze mee, volgens mij geen sterfgevallen bekend hier en ook de gebouwen komen er goed vanaf.

's Middags had ik het voorrecht van een les in de San Petronio op het da Prato-orgel (1470). Alles was gelukkig nog heel, op sommige plaatsen was alleen wat gruis naar beneden gekomen. In een volstrekt lege immense basiliek, op zo'n fantastisch orgel... ‘laat die aardbeving maar komen' dacht ik weer. En de orgelpret was nog niet voorbij want daarna mocht ik nog spelen op het orgel in de San Martino (1556), ook een van de mooiere en grotere orgels van Bologna, prachtige klank!

Aan het eind van de avond teruggekeerd naar mijn huisje en hoewel ik het moment zo lang mogelijk heb uitgesteld werd het toch tijd om mijn tas te gaan pakken. Elke kilo wordt gewogen en ik heb in de afgelopen 3.5e maand best veel spullen verzameld. Brrrr, vreselijk! Het vertrek nadert met rasse schreden maar mijn geest heeft veel langer nodig en het dringt nog niet echt door dat ik mijn geliefde stad moet gaan verlaten. Ook Guillaume wilde mijn koffers niet zien. Samen houden we de schijn op en als ik opmerk hoeveel dagen we nog hebben kijkt hij me boos aan en stopt z'n oren dicht. We hebben precies hetzelfde wat betreft afscheid nemen, ons eenvoudige leventje met weinig spullen maar zoveel dynamiek achterlaten en een soort van angst voor de sleur van het gewone in het thuisland. Dus als ik er niet van kan slapen en triest in mijn pyjama in de keuken zit dan helpt dat een boel. En dan mag ik natuurlijk helemaal niet zeuren want ik ben hier maar een paar maanden geweest en zij een heel jaar!
De Italianen zijn werkelijk bang geworden van de aardbevingen. Het zit waarschijnlijk ook wel in hun aard om ‘drama queen' te spelen maar er zijn zelfs een heleboel mensen buiten in de parken gaan slapen vannacht! Ik ben gewoon lekker in mijn eigen bedje gekropen met de ramen open voor een zwoele avondbries. Bologna, ti amo!

Orgel in San Martino

Koffers inpakken...

Vrienden

Mijn laatste week is nu officieel ingegaan. Natuurlijk steek ik mijn kop in het zand, stop mijn oren vol met pasta en wil ik van geen afscheid weten. Hoewel ik dat heel mijn Erasmusperiode al gedaan heb zal ik nu nog extra van elke minuut genieten. Vanwege het naderende drama heb ik deze week twee supermooie etentjes gehad. De eerste was met de jongerengroep van de kerk. Er zijn niet zoveel jongeren in de gemeente en om een beetje een band te kweken komen we één keer in de twee weken bij elkaar. De meesten komen ook uit het buitenland en studeren of werken hier voor een aantal jaar. Afgelopen woensdag hebben we er een feestje van gemaakt, iedereen had wat eten klaargemaakt (ik natuurlijk ‘applecrumble' ) en samen gezellig alles opgepeuzeld.

Gisteravond was het tweede etentje. Via het Conservatorium heb ik maar weinig vrienden, maar de vrienden die ik heb zijn goud waard. Dat zijn Elisabetta (de Bolognese DOC), Alessandro en Alessandro. Deze laatste twee wonen helaas 300 km ten zuiden van Bologna maar reizen vanwege de betere docenten hier telkens op en neer. Soms blijven ze een nachtje slapen in Bologna en dan gaan we met z'n vieren gezellig uit eten. Het zijn echt schatten en ze zijn samen een erg komisch stel. De ene Ale is wat breder, groter en rustiger en de andere Ale is kleiner, magerder, véél drukker en praat echt supersnel. Zeker in het begin stonden mijn oren te klapperen en moest ik elke keer vragen of hij niet langzamer kon spreken. Ook omdat ze maar weinig Engels spreken is dit wel heel goed voor mijn Italiaans. Met name het genre ‘lelijke woorden' heeft een update gekregen. Ze hebben me een aantal typische Bolognese scheldwoorden geleerd en vinden het prachtig om mij die te laten zeggen. Helaas kon één Alessandro er gisteravond niet bij zijn, maar de andere praat wel genoeg voor drie, dus stil was het zeker niet. Elisabetta weet precies waar de lekkerste trattoria's zitten en wat je het beste kunt nemen, dus ik neem haar adviezen altijd graag ter harte. Dat scheelt mij ook weer een half uur keuzestress. Leuk detail: er werd speciaal een extra stoel bij ons tafeltje neergezet en ik zat verbaasd te kijken wie er dan op moest gaan zitten. Maar bleek dat de stoel voor de tas van Elisabetta was bedoeld... haha, ik had de mijne natuurlijk al lang op de grond gegooid! Het was een prachtige avond, zwoel weertje, lekker eten en mooie vriendschappen, de mooiere momenten in het ‘dolce vita'. Traditiegetrouw de avond afgesloten met een ijsje bij Gelateria Gianni, jammie!

Ps. Zie ook de video ‘Alessandro en Elisabetta'

Hagelslag als cadeautje:)

Orkest van de 18e eeuw!

En ja hoor, ze waren het echt. In Teatro Manzoni, hartje Bologna, zit daar zomaar mijn favoriete en het beste orkest ter wereld: het Orkest van de 18^e eeuw!
Voor de lieve lezers thuis die dit orkest niet kennen; dit orkest is gespecialiseerd in de barok en speelt ook op barokke instrumenten (zoals in de tijd van bv. Bach en Beethoven). Het is zo'n 30 jaar geleden opgericht door Frans Brüggen, voorvechter van de oude uitvoeringspraktijk en wordt nu wereldwijd geroemd. Het orkest is inmiddels een soort grote familie, met Frans Brüggen (dirigent) en Sieuwert Verster (algemeen directeur) als liefhebbende ouders. Zullen normale mensen dromen van een baan als piloot of profvoetballer o.i.d., mijn droombaan is musicus van het Orkest v/d 18^e Eeuw (tja.. ik kan er ook niets aan doen...).

Mijn Franse huisgenoot Guillaume was ook meegegaan en samen zaten we daar op de rode pluchen zetels tussen alle nette dametjes te glunderen. Bijzonder om dit stukje Nederland hier in Italië te beleven, alsof het oude bekenden zijn en er kwamen allerlei herinneringen aan NL boven. Helaas bleek bij het concert dat dirigent Frans Brüggen op dit moment ernstig ziek is en vervangen werd door Guy van Waas. Er werd een symfonie van Haydn gespeeld en het Clarinetconcert van Mozart, beide ontroerend mooi. Het orkest heeft een unieke klank; helder, direct, uitersten in dynamiek, heel warm maar ook zo fel dat de vonken ervan af vliegen. Muziek die direct het hart raakt.
Na Haydn en Mozart waren we dan ook helemaal gelukkig en we wilden het Teatro alweer verlaten. De musici stonden vooraan in de zaal wat te kletsen en ik heb toen al mijn moed bij elkaar geschraapt en ben op een violist van het orkest afgestapt en een praatje gemaakt. Deze was erg aardig en nog gelukkiger gingen we richting de uitgang. We verbaasden ons samen nog wel over de vele mensen die gewoon waren blijven zitten. Anderen zouden wat verder denken en het probleem bij zichzelf zoeken, maar wij dachten alleen maar ‘wat een sukkels!'. In de hal ging ik nog in de rij staan voor een cd en wie liep daar voor mijn neus voorbij? Sieuwert Verster! Nou die kon ik natuurlijk niet laten lopen, dus ook over hem mijn enthousiasme, ontroering en complimenten uitgegoten. Hij was nog vriendelijker en nodigde ons zelfs hartelijk uit om mee te gaan naar de pizzeria waar het hele orkest zou eten! Helemaal fantastisch, dus wilden we al op weg naar de pizzeria toen Guillaume zich bedacht dat hij zijn paraplu in de zaal vergeten was . Nou hèhè, wilden we éindelijk vertrekken toen er plotseling een gong klonk en iedereen zich weer naar de zaal terugspoedde! We keken elkaar verbaasd aan en holden vervolgens als een haas weer terug naar onze plaatsen... we hadden de pauze voor het einde aangezien! Hadden we bijna de helft van het concert gemist!! We hebben onszelf flink uitgelachen, heuzems die we zijn! Het voordeel van zo onnozel door het leven gaan is wel dat je vaak voor leuke (en soms minder leuke) verrassingen komt te staan. Er was waarschijnlijk niemand zo blij met de Beethovensymfonie (nr. 7) die nog volgde als wij. Fantastische symfonie, ‘Laat die aardbeving maar komen' dacht ik, ‘adesso posso morire'.

Hierna was het concert toch echt afgelopen en hebben we het feest voortgezet in de pizzeria. Ik zat tegenover Liuwe Tamminga (die was ook van de partij) en naast een Japanse altvioliste, echt een heel grappig mens. Ik moest van haar het getal 85 in het Italiaans zeggen en toen ik dat deed (‘ottantacinque') ging ze helemaal gillen en gek doen. Zo ook met het Italiaanse proostwoord ‘cin cin'. Bleek dat dat in het Japans hele vieze woorden zijn (ik zal de betekenis maar achterwege laten). Sieuwerd is de grootste schat van allemaal, hij is met iedereen persoonlijk begaan en hij liet ons ook echt welkom voelen. Toen hij mij zag zitten zei hij: ‘Oh wat fijn dat je gekomen bent!' en ik kreeg een paar keer een fikse aai over mijn bol. Het eten was ook uitstekend, en Guillaume en ik hebben voor het eerst echte ‘panna cotta' gegeten. Heel licht en het smelt op je tong, hmm! Guillaume: ‘Adesso posso morire'.

Rond één uur waren de meesten weer teruggekeerd naar het hotel (de volgende dag een concert in Brescia) en namen Guillaume en ik ook afscheid. Van betalen wilden ze niet weten, Sieuwerd: ‘Scheer je weg, gaan jullie maar studeren'.
Guillaume en ik wilden de avond nog mooi afsluiten met een pizza Nutella, een soort warm broodje met een heerlijke dikke laag Nutella ertussen, jammie! Maar waren we net 5 min. bij de pizzeria vertrokken toen we bedachten dat we allebei wel erg nodig naar de wc moesten... Dus weer op onze schreden teruggekeerd, hartelijk uitgelachen en toen echt afscheid genomen. Vervolgens onze slokdarm gesmeerd met Nutella en toen naar huis.
Wat een bijzondere avond, als een joekel van een kers op de slagroomtaart Bologna!

Ps. Vertaling van ‘adesso posso morire' = nu kan ik sterven

La chiesa

Elke zondag ga ik in Bologna naar de Chiesa Valdese e Metodista. Dit is de protestantse kerk van Italië en aangezien Italië doordrenkt is van het katholicisme is dit maar een kleine groep. Klein maar fijn. Juist omdat ze zo in de minderheid zijn vormt de Chiesa Valdese (ook landelijk) een hechte groep. De Chiesa Valdese in Bologna telt zo'n 200 officiële leden van wie er zo'n 100 regelmatig naar de dienst komen. Ik voelde me er de eerste keer direct thuis en het is een belangrijk onderdeel van mijn leven hier in Bologna geworden. Onder andere omdat ik er altijd op het orgel mag studeren (en er dus bijna dagelijks te vinden ben) en ook vanwege de bijzondere mensen die ik er heb ontmoet. Niet in de laatste plaats de organist; een warme en hartelijke man met wie ik na de dienst altijd een aperitivo neem. Er zijn ook veel mensen uit Afrika en met mij erbij komt het aantal nationaliteiten op 21 te staan. Eenheid in verscheidenheid, zoals het hoort.
Als ik zondagochtend de kerk binnenstap krijg ik altijd een warm gevoel van binnen. De eerste helft van de dienst zit ik meestal boven bij de organist, gewoon voor de gezelligheid en soms spelen we voor het interludio (muzikaal intermezzo voor de preek) een quatremains-stuk. De tweede helft van de dienst zoek ik beneden een plekje. De liturgie lijkt erg op een doorsnee Nederlandse dienst maar zoals met veel dingen hier gaat het allemaal wat meer ‘easy going'. Bij aanvang van de dienst leest er nog iemand z'n krantje uit en ongeveer de helft van de gemeente is aanwezig en de rest druppelt later binnen. Tijdens de collecte gaan de Afrikanen los en zingen (incl. jambee)zoals alleen zij dat kunnen, zuiver en swingend. De diaken die met de collecteschaal rondliep deed er vanochtend nog een mooi danspasje op. Na afloop van de dienst is er veel sociaal gebabbel en ongeveer één keer in de maand is er ook een ‘agape'-lunch. Dat is altijd supergezellig en het eten gaat er echt op z'n Italiaans: heel uitgebreid en veel. Ik kan er echt van genieten als ik tussen al die hartelijke en warme Italianen mee zit te peuzelen en ik krijg zo nu en dan een aai over m'n wang van deze of gene.
Ik heb gemerkt dat het waardevol is om ook op hier deel van een gemeente te zijn. Ontdaan van alle Nederlandse gewoontes en tradities merk je wat echt belangrijk is en waar het in de kern om gaat. En omdat het hier om zo'n kleine groep gaat met alle moeilijkheden die dat met zich meebrengt doen ze het met wat ze hebben en dat is genoeg. Daar kunnen we in Nederland met al onze overvloed, eigen kerkjes en regeltjes en (soms) harde harten nog veel van leren.

Bedankt voor de kaartjes!

Iedereen hartelijk bedankt voor alle felicitaties en kaartjes! Ze hebben een mooi plekje aan de muur gekregen en het doet me goed om zulke lieve berichten te ontvangen. Het duurde even voor de hele buit binnen was want de post is hier wat trager en omdat 1 mei een nationale feestdag is werd er op de grote dag geen post bezorgd. Het was een bijzondere verjaardag (zie het verhaal ‘Anijs' van Jochem) met vrienden, champagne om 0.00 en de verdere 24u feest. Vooral in Bologna dat nogal links georiënteerd is wordt er veel aandacht besteed aan de ‘Dag van de Arbeid'. Leuk dus om hier op 1 mei jarig te zijn, alsof iedereen vrolijk is en met je meefeest!

Geen dag zonder hagelslag!

Bezoek uit Nederland heeft zo z'n voordelen....

Anijs

(Dit keer een bijdrage niet van Anna zelf, maar van Jochem. De afgelopen week (29-04 tot 04-05) waren Roel en Jochem namelijk bij Anna op bezoek.)

ANIJS

Het leek mij wel verfrissend om de lezer van Anna's blog eens een ander geluid te laten horen dan steeds dat van Anna die een beetje haar eigen feestje viert hier in Bologna! Ik geef dit verhaaltje als titel: Anijs.

Het verhaal begint de vrijdag voor het vertrek van Roel en mij, toen ik een mailtje kreeg van Anna met de vraag of ik anijsblokjes wilde meenemen. Voor in de warme melk. Anna wilde namelijk graag warme anijsmelk hebben, want dat vond ze zo lekker! Jammie. Ik wist niet goed wat ik hiervan moest denken, maar ik vroeg toch maar aan mijn moeder of zij het in de winkel wilde kopen. Dus ik zeulde die anijsblokstaafjes mee naar Bologna, speciaal voor Anna.

Roel en ik kwamen op zondagavond aan en werden verwelkomd door Anna Bolognese. Anna was een echte ‘lokale' geworden in die tijd dat ze in Bologna was! Ze sprak de taal goed en zag er helemaal niet uit als een toerist. Roel en ik daarentegen wel, maar dat geeft niet. We vormden samen dus een groepje met twee toeristen en een lokale, dat even voor de duidelijkheid.

Met trots en gevoel voor spanning haalde ik de anijsblokjes tevoorschijn. De anijsblokjes kregen een plaatsje op een tafeltje in Anna's kamer. Mijn vermoeden was dat ze spoedig en met grote vreugde door Anna gebruikt zouden worden - ze had er immers speciaal om gevraagd!

We gingen deze week NIET naar Venetië. Tot zover mijn verslag over Venetië.

Op maandag bezochten we Florence. Dat was ongeveer anderhalf uur met de trein. We hebben daar wat rondgelopen en bekeken en natuurlijk het Uffizi-museum bezocht, waarvoor we twee uur in de rij stonden. Dat lijkt saai, maar dit soort momenten vormden de hoogtepunten in deze week! We konden namelijk op ons gemak bijpraten over van alles en nog wat. Na een zeer geslaagd dagje aten we bij Anna thuis risotto.

Toen brak het grote moment aan waarop de anijsmelk zou worden gemaakt, waarvoor ik speciaal de anijsblokjes had meegenomen uit Nederland! Dacht ik tenminste. Want na veel wikken en wegen was Anna misschien dacht ze waarschijnlijk volgens haar toch wat te vol om nog anijsmelk te kunnen drinken. Dus krabbelde ze terug en ging het grote moment aan mijn neus voorbij. Voor nu tenminste, want ik ging er natuurlijk vanuit dat het op een ander moment alsnog zou komen.

Een ander groot moment ging niet aan onze neus voorbij, namelijk dat om 0.00 de verjaardag van Anna werd ingeluid met champagne. Op dinsdag 1 mei was ze namelijk jarig! Ook via deze weg nog eens van harte gefeliciteerd! Ook aan Job en Judith (broertje en zusje van Anna, red.) ging dit moment niet aan de neus voorbij, zij waren aanwezig via Skype. Aan Mohammed (huisgenoot van Anna, red.) ging dit moment echter wel voorbij, maar dat is iets wat Anna en hij samen maar moeten uitvechten.

Op dinsdag maakte Roel ons wakker met een ontbijtje. Hij had een ei gebakken, waarvoor ook via deze weg nog eens hartelijk dank! We zouden in eerste instantie naar San Luca, een kerkje op de top van een berg die te bereiken was doormiddel van het beklimmen van een trap met een groot aantal treden. Anna ging op de fiets naar het begin van de trappen en zette Roel en mij af bij een bushalte met de mededeling dat er over tien minuten een bus zou komen en de hartelijke groeten. Nadat Roel en ik een kwartier gewacht hadden, begonnen we te twijfelen en bleek inderdaad wat wij reeds vermoedden: vanwege het feit dat 1 mei een nationale feestdag is in Italië reed de desbetreffende bus die dag niet! Anna, ook via deze weg nogmaals hartelijk dank voor deze streek! San Luca op dinsdag ging dus helaas niet door. In plaats daarvan hebben we de hoge toren in Bologna beklommen, heeft Anna applecrumble gemaakt (zeer geliefd en zeer aan te bevelen) en gingen we lekker uit eten. Het etentje was ook een hoogtepunt van deze week, we hebben lekker gegeten en (sommigen onder ons vooral) gedronken en gezellige gesprekken gehad. Ondertussen verkeerde Bologna in grote feeststemming vanwege de nationale feestdag en ook daarvan konden we een graantje meepikken. Een mooie verjaardag.

Het grote anijsmelkmoment was nog steeds niet aangebroken. En dat terwijl ik het speciaal het meegezeuld! Toch maar even aan Anna gevraagd waarom ik nou zo nodig anijsblokjes mee moest nemen. Vond ze dat dan zo lekker? Toen kwam ik er tot mijn grote verbijstering achter dat Anna nog nooit anijsmelk had gehad! (Dat mijn verbijstering de volgende dag nog veel groter zou worden, kon ik toen nog niet vermoeden.)

Woensdagochtend had Anna klavecimbelles en gingen Roel en ik lekker koffiedrinken op het Piazza Maggiore. Daarna beklommen we alsnog de trappen naar San Luca. Het was prachtig weer, hetgeen ons zeer verheugde, te meer omdat het op maandag en dinsdag bij tijd en wijlen niet al te best was gesteld met het weer. Op woensdag was het in ieder geval heerlijk warm weer met veel zon. Bijna zouden we 's avonds de stad in gaan, maar dat hebben we na veel wikken en wegen toch maar niet gedaan. Waarom precies weet ik niet meer.

Woendagavond was het dan zover: Roel ging melk opwarmen voor de anijsmelk! Aangezien Anna vrijdag om het goedje gevraagd had en het nu woensdag was, moest ze wel erg uitgekeken hebben naar dit moment, waarop ze eindelijk dit hemelse drankje tot zich kon nemen! Dat dacht ik tenminste. Na twee kleine slokjes proeven vond Anna het namelijk toch niet zo lekker. (Stilte.) Nou moet ik zeggen dat ik wel wat van Anna gewend ben als het gaat over het heen en weer gaan tussen iets willen en niet willen, maar ik was na deze mededeling toch even sprakeloos.

Donderdagochtend had Anna orgelles en gingen Roel en ik lekker koffiedrinken op het Piazza Maggiore. Daarna gingen Roel en ik nog even shoppen. Lees: Roel ging shoppen en ik liep steeds door. Roel wilde namelijk graag iets voor Pieter kopen. Hij wilde ook een zonnebril kopen. Bij een apotheker. Ja klinkt misschien vreemd, maar toch was het zo. Ik kan er ook niks aan doen. Ik liep gewoon door. En in een apotheek verkopen ze inderdaad geen zonnebrillen. Het was zulk mooi weer dat we 's middags naar het park gingen om van het weer te genieten. Dit hadden we besteld! 's Avonds aten we weer bij Anna thuis en daarna maakte Anna eierkoeken (ook de eierkoeken zijn zeer aan te bevelen).

Als ik dit schrijf is het donderdagavond laat. Zeer laat. Morgen vertrekken Roel en ik weer naar Nederland en laten we Anna hier in Bologna achter. Dat ze hier haar eigen feestje heeft klopt absoluut! Roel en ik hebben daar zeer van kunnen meegenieten! Dat ze hard werkt voor haar studie en bovendien veel doet aan persoonlijke ontwikkeling moet echter ook gezegd worden. Deze mooie combinatie maakt Anna's verblijf in Bologna in het algemeen en ons verblijf deze week in het bijzonder tot een hele goede ervaring die we niet snel zullen vergeten!

En de anijsblokjes... Ja, die liggen nu te verpieteren op Anna's kamer. Zonde. Ik neem nog een keer wat mee.

Jochem.