Op moment van schrijven (dat was 4 dagen geleden) zit ik in mijn geliefde keukentje in ons studentenappartement. Deuren naar t balkonnetje wijd open, er waait een zwoele wind door het huis en ik heb net een overrijpe meloen geslacht.
Ik woon hier met drie andere jongens; Guillaume uit Parijs, Mohammed uit Iran en nog een Libanees, maar deze laatste werkt veel en is bijna nooit thuis. Met Mohammed en Guillaume kan ik erg goed opschieten, het is echt mijn thuis geworden en als huisgenoten leer je elkaar goed kennen, ook de rare eigenschappen.
Zo heeft Mohammed een aantal obsessies die zijn leven beheersen. De eerste is politicologie en Mohammed wordt over een poosje de nieuwe president van Iran. Een van zijn missies is ook het verkeerde beeld rechtzetten dat buitenlanders (Guillaume en ik) van Iran hebben. Inmiddels weet ik dus alle ins en outs van het land, o.a. dat Iraanse vrouwen ook hun armen scheren, ze lekkerder pizza's maken dan hier in Italië en dat ze thee drinken met een suikerklontje onder hun tong. Een andere obsessie is zijn dieet. Hij heeft er werkelijk álles voor over om deze zomer om het strand te blinken met een six-pack. Elke dag trouw naar de sportschool en een streng dieet volgen dat hij zelf heeft samengesteld. Van zijn dieet mag hij bijna geen vet en suiker maar wel veel eiwitten. Elke dag eet hij 6 eieren (alleen eiwit, het eigeel eet Guillaume soms op), bonen en rijst als ontbijt en ‘s avonds een karige salade met maximaal één eetlepeltje olie. Ik weet niet meer precies hoe we er toe kwamen, maar ik kan me nog een avond herinneren dat Guillaume en ik met een fietspomp op zijn buik moeten slaan om zo zijn buikspieren te harden... Daarnaast slikt hij pillen die zijn energiemetabolisme omhoog brengen. De eerste keer dat hij deze pillen nam had hij de instructie niet helemaal goed gelezen en 6 pillen i.p.v. 2 genomen zodat hij zo ziek als een hond op z'n bedje lag. Deze jongen heeft echt een ijzeren wil, niet alleen is zijn dieet erg zwaar, ook lopen er in huis twee veelvraten rond die de hele dag alles wat maar lekker is naar binnen werken.

De grootste verleiding zijn wij waarschijnlijk. Guillaume en ik kunnen allebei met erg veel genoegen vanálles naar binnen werken, en het liefst de hele dag door. Guillaume eet Nutella met een lepeltje en staat twee keer per dag uitgebreid prutjes en papjes met pasta te maken. Ik geniet volop van mijn hagelslag, applecrumble, kruukplaetjes (Flakkeese koekjes) en zelfgemaakte eierkoeken. Daarnaast haal ik ladingen met fruit bij een goedkoop Filipijns winkeltje. Volgens Guillaume heb ik de hele Filipijnen inmiddels rijk gemaakt. Het zijn trouwens helemaal geen Filipijnen in dat winkeltje, maar Pakistanen maar dat doet er niet toe. We hebben afgesproken dat we tot ons 25^e gewoon alles blijven eten wat los en vast zit en dat we daarna wat beter op gaan letten zodat we elkaar later niet als Michelinpoppetjes terugzien.
Guillaume is een vrolijke frans met wie ik veel eigenschappen deel (o.a. niet kunnen kiezen, vanalles morsen en laten vallen en interesse voor literatuur en eten). Hij zit altijd met zijn laptop in de keuken (zijn kamer is waarschijnlijk een te grote bende om te kunnen zitten), kijkt dan films en series en zit daar in z'n eentje keihard om te lachen. Het is ongelofelijk hoe snel hij van een aanrecht een chaos maakt, ik ben er niets bij. En hij probeert altijd de teksten van mijn hagelslagpakken te lezen waardoor ik zit te hinniken van het lachen. Als hij zich om 13u voorneemt om te gaan studeren dan wil hij om 18u toch écht de deur uitgaan, trekt vervolgens de deur achter zich dicht om 21u en komt om 22u weer terug omdat de studiezalen vol waren.

Het is een leuk en gezellig appartement zo met z'n drieën maar waarschijnlijk alleen omdat we zo positief zijn ingesteld. We hebben al vanalles gehad; een kapotte verwarming tijdens de winter waardoor iedereen liep te bibberen in huis en je met kleren aan moest slapen, een kapotte wasmachine, problemen met de stroomvoorziening waardoor ik eens een hele avond in het donker alleen thuis heb gezeten omdat ik niet wist waar de stoppen zaten en ik ook niet aan de buurvrouw duidelijk kon maken wat ik wilde. En ‘last but not least' zijn ze in het appartement onder het onze aan het verbouwen waarbij er periodes zijn dat ze om stipt 8u 's ochtends met een drilboor de muren te lijf gaan. Wij worden gewoon ons bed uitgedrild. Het is echt een ongelofelijke herrie, alsof ze naast mijn bed staan te boren. Ik vlucht dan maar zo gauw ik kan het huis uit en 's middags zijn ze vaak wel uitgeboord. We zitten nog na te denken over een manier om wraak te nemen, het laatste idee is om op de dag van ons vertrek (we gaan allemaal op hetzelfde moment het huis uit) onze overige potjes met jam op hun terras uit te gieten. Verder is het wel een prima appartement, hoewel de lamp aardig heen en weer ging hebben we de aardbevingen goed doorstaan.

Als Guillaume of Mohammed ooit in hun leven nog eens ‘applecrumble' horen of zien dan zullen ze ongetwijfeld aan mij denken. Zelfs Mohammed heeft ervan gegeten (de eerste keer toen hij nog niet had gezien hoeveel boter en suiker erin zit..). Met alle gebak en koekjes die ik heb gemaakt heb ik er minstens twee kilo boter doorheen gejaagd. Ik zal ook de vele espresso's missen die we 's middags drinken en die we maken met onze eigen moka express. Vanavond gaan we er een laatste gezellige avond van maken, mét applecrumble en Mohammed heeft beloofd er ook van te zullen eten, met shotjes en cocktails bij café Paris en in de late uurtjes gebak bij een panificeria die 's nachts illegaal voor studenten open is. Ik ga ze missen, het eenvoudige doch zoete leventje en mijn matties!

Afdrogen doen ze hier niet, boven de gootsteen is een speciaal 'uitdruipkastje'. Gewoon wachten, het wordt vanzelf droog.